Bir məktubla tarixə düşmüş şəhid əsgər...
Murat Akman anadan olanda ailəsi tərəfindən zibilliyə atılaraq tərk edilmişdi. 18 yaşına qədər uşaq evində böyümüş, zamanı yetişdikdə doğma məkandan ayrılaraq hərbi xidmətə yollanmışdı. Taleyi onu hərbi xidmətə bağlamış və o xidmət müddəti bitdikdən sonra dövlətin təyin etdiyi maaşla vəzifəyə təyin olunmuşdu. Lakin, o heç vaxt öz müəllimləri ilə əlaqəsini kəsməmiş uşaq evininin yeni sakinlərinin ehtiyaclarını qarşılamaq üçün əlindən gələni etmişdi.
Çıxdığı hər bir hərbi əməliyyat öncəsi həyati təhlükəsi olması səbəbindən "son məktub" olaraq düşünüb yazdığı məktubunu dostuna çatdırması üçün əsgər yoldaşına əmanət etmişdi.
Murat Akmanın geri dönmədiyi bir əməliyyat sonrası məktub əsgər yoldaşı tərəfindən dostuna çatdırılır. Sözü gedən dost da bu məktubu Murat Akmanın vəsiyyəti ilə müəyyən məbləğ qarşılığında bir qəzetə göndərir və qəzetin ödədiyi qonorar da Murat Akmanın böyüdüyü uşaq evinə köçürülür.
Məktubun mətni:
‘Bu yazı bir komando er mektubudur ve siz bu mektubu gazeteden okuyorsanız ölmüşüm demektir. Bir ailem olsaydı bu mektubu onlara yollamak isterdim ama yok…
Size koğuştaki ranzamdan yazıyorum. Şuan etrafımda adana, Ağrı, Sivas, Edirne, Diyarbakır, Ankara, Antalya, İzmir, Urfa, Trabzon… Türkiye’nin dört bir yanından birbirini tanımayan ama birbirlerinin canını korumaya yemin etmiş bir sürü asker var. Birazdan operasyona gideceğiz, tek dileğimiz kayıp vermeden geri gelmek…
İlerde ölürsem diye bir mektup yazmak çok zor. Aklına getirmek istemez ya insan ölümü, hani her zaman bir umut vardır ya… Askerliğim bittikten sonra yırtıp atacaktım bu mektubu ama şu an okuyorsanız yırtıp atamadım demektir.
Zaten pek de kalem tutmaz elim. Silah tutmayı daha iyi bilirim... Sizi korumam için siz öğrettiniz silah tutmayı.
Tuhaf olan siz bu mektubu okurken ben neden öldüğümü bile bilmiyor olacağım… Ya bir mayına bastım ya da yediğim birkaç kurşun… Bileniniz var mı ben nasıl öldüm?..
Kışlada her televizyona bakışımda bir birinizi öldürdüğünüzü birbirinizin canını yaktığınızı gördüm.. Müziğin sesini çok açtı diye komşusunu vuranlar. Gücü kadına yetenler. Cebindeki on lirası için adam vuranlar… Kız arkadaşına baktı diye alayını bıçaklayanlar.
Bileniniz var mı ben kimi korumak için öldüm?..
Eti az pişti diye garsona çıkışan adam; sen rahat uyu diye kurşunlar başımın üstünden geçerken ben dağda her bulduğumu kesip yedim.
Arabasını solladılar diye levyesini kapıp arabadan inen adam, beni bir çöp bidonuna atıp giden anam; söylesene ben kimin için öldüm?..
Yetimhanede ve askerde en güzel şeyin ekmeğin bölmek olduğunu öğrendik biz… Peki size neyi bölmeyi öğrettiler?..
Sizi önce Allah’a sonra birbirinize emanet ediyorum. Ben sizden razı odum Allah da sizden razı olsun.’..
Hadisə 1996-cı ildə baş vermişdi.
Publisist.az saytı müəllifin subyektiv təxəyyülü fonunda cəmiyyətin aktual problemlərinə toxunur